Bywają takie wady zgryzu, z którymi aparat korekcyjny się nie upora. Wówczas potrzebna jest interwencja ortodonty, ale też stomatologa i chirurga szczękowego.
Skorygowanie wady zgryzu zapobiega stanom zapalnym dziąseł i przyzębia, próchnicy oraz ścieraniu zębów. Zapobiega także dolegliwościom ze strony układu pokarmowego, bowiem zły zgryz utrudnia dokładne przeżuwanie pokarmów. Przy nieprawidłowym zgryzie źle funkcjonuje również staw skroniowo-żuchwowy, a wówczas mogą nam dokuczać m.in. bóle głowy, szumy uszne oraz trzaski towarzyszące otwieraniu ust.
Prawidłowy zgryz to nie tylko proste zęby mieszczące się w łukach szczęki i żuchwy. To także odpowiednie ustawienie kości szczęki i żuchwy wobec siebie (górne przednie zęby powinny nieco zachodzić na dolne przednie) oraz zdrowe tkanki przyzębia (dziąsła, ozębna, kość wyrostka zębodołowego i cement korzeniowy) stabilizujące zęby w kościach.
Najczęściej wystepujacym zaburzeniem są stłoczenia zębów. Ale nierzadko mamy do czynienia z wadami zgryzu w tym wadami szieletowymi, które zmieniają rysy twarzy (np. do przodu wysunięta żuchwa). Przy takich nieprawidłowościach ani zęby, ani staw skroniowo- -żuchwowy nie mogą dobrze wypełniać swoich funkcji.
„PROSTOWANIE” ŁUKÓW ZĘBOWYCH
Na początku stomatolog musi ustalić, w czym tkwi problem. Nie zawsze widać to już na pierwszy rzut oka i trzeba wykorzystać do tego celu specjalne aparaty (m.in. aparaty Gerbera, analizatory napięcia mięśniowego). Na przykład, po umocowaniu na twarzy pacjenta czujników połączonych elektrodami z komputerem analizują one, co dzieje się z jego mięśniami, kośćmi, stawami i zębami. Potem lekarz wykonuje z masy plastycznej wyciski łuków zębowych. Pomagają one wykonać gipsowy model, który ma pokazać, co należy zrobić, żeby zgryz był prawidłowy. Następnie technik dentystyczny przygotowuje z elastycznej masy model prawidłowego zgryzu dla konkretnego pacjenta. Teraz trzeba taki model jeszcze przetestować. Stomatolog zakłada więc go na szczękę i na żuchwę pacjenta, a następnie prosi, żeby mówił, zagryzał itd. W ten sposób pacjent może się sam przekonać, czy po skorygowaniu wady zgryzu według wykonanego modelu będzie mu wygodnie.
Przychodzi wreszcie czas leczenia. Posługując się modelem prawidłowego zgryzu, stomatolog np. wymienia plomby, zakłada licówki, korony, mosty, protezy, implanty tam, gdzie jest to konieczne. Niekiedy jeszcze przed, w trakcie lub po takich zabiegach potrzebna bywa korekta ortodontyczna, czyli noszenie aparatu prostującego zęby.
KOREKCJA STŁOCZEŃ W SZCZĘCEI I ŻUCHWIE
Gdy zęby są zbyt stłoczone, trzeba zrobić im więcej miejsca. Niekiedy trzeba niektóre zęby usunąć, a pozostałe wyrównać aparatem korekcyjnym.
Przy bardzo silnym stłoczeniu zębów trzeba poddać się zabiegowi chirurgicznemu. Można np. przeciąć zewnętrzną częśc wyrostka zębodołowego miedzy niektórymi zębami, aby ułatwic ich przemieszczenie. Ale do korekty ustawienia zębów konieczne jest i tak noszenie apartu ortodontycznego, ustawiającego zęby w równym szeregu. Jeśli żuchwa jest mocno wysunięta do przodu – rozcina się ją w dwóch miejscach bliżej uszu, skraca, usuwając jej fragmenty, a potem cofa się brodę. Kość rozciętej żuchwy łączy się płytkami tytanowymi i skręca śrubkami.
DOBRE NAWYKI OD NAJMŁODSZYCH LAT
Z wadą zgryzu można się urodzić, ale w większości przypadków sami sobie ją fundujemy. Jak zapobiec złym nawykom?
1. Pilnować, by dziecko nie ssało kciuka; jeśli ssie smoczek, próbować wcześnie go od niego odzwyczaić.
2. Jak najwcześniej uczyć malucha gryźć i żuć pokarmy.
3. Niemowlaka układać do snu z główką uniesioną nieco wyżej (ok. 7 cm), a nie całkiem płasko.
4. Do karmienia układać niemowlaka w pozycji półsiedzącej.
5. Uczyć dzieci zasad higieny jamy ustnej.
6. Dbać o zęby mleczne dziecka; wczesna ich utrata (np. na skutek próchnicy) sprzyja wadom zgryzu.
7. Strzec starsze dzieci przed obgryzaniem paznokci, ołówków.
8. Zasięgnąć konsultacji laryngologa, jeśli dziecko oddycha ustami, a nie nosem.
